Έκτακτο δελτίο ειδήσεων
Επαληθεύτηκε μόλις πριν λίγο η γνωστή σε όλους μας πραγματικότητα ότι τα ωραία τελειώνουν γρήγορα.
Το συμβούλιο των παθόντων-υπευθύνων, δήλωσε πως δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας, καθώς όπως υποστήριξε, οι απανταχού πολίτες είχαν την τύχη να τα ζήσουν.
Σύμφωνα με την πρόταση που ψηφίστηκε από τα μέλη του συμβουλίου, θα ξεκινήσει η αρχειοθέτηση των εικόνων, των στιγμών και των συναισθημάτων του κοινού και έπειτα όλα θα τοποθετηθούν σε καλούπια.
Ομάδα διαδηλωτών απείλησε πως θα βάλει φωτιά στο κτίριο όπου πρόκειται να διεξαχθούν τα πειράματα, αλλά τελικά υποχώρησε έπειτα από αποδοχή του αιτήματος της για παραχώρηση δικαιωμάτων στις αναμνήσεις.
Καλή σας ζωή.
Διελκυστίνδα
Στην διελκυστίνδα των περασμένων χρόνων σε έψαχνα γιατί με απωθούσε η άλλη πλευρά…
Σου μιλούσα, σε ζητούσα, σε προκαλούσα και εσύ δεν θέλησες να με κερδίσεις:
-΄΄σοφοί δέ Προσιόντων΄΄ μου θύμιζες…(ένιωθες σιγουριά να προβλέπεις τον κίνδυνο να σε ζυγώνει)
-΄΄ ἔσσεται ἦμαρ΄΄, σου έλεγα, ΄΄που στις αποχρώσεις των σκέψεών σου θα γίνω το μωβ…΄΄
Εγκώμιο στην ελπίδα
Αν επιθυμείς να λείπεις ακόμη κι όταν είσαι εδώ, μπορείς να το κάνεις.
Διάλεξες την απόσταση, για να μπορείς να ζεις στην ησυχία της ηθικής σου.
Αν θες να πεις κάτι καλό που δεν το εννοείς, κράτησε το. Μην πασχίζεις να το ξεστομίσεις.
Αν πρέπει να υπερβώ τον εαυτό μου και να χρησιμοποιήσω κάτι ξένο για να δεις ότι είμαι εδώ, έστω κ για λίγες ώρες, θα το κάνω και θα είμαι ευχαριστημένη.
Αν πάλι λησμόνησες τι σου είχα πει θα στο ξαναθυμίσω, δεν κουράζομαι εύκολα, καταλαβαίνω.
Κι αν όπως λες στα λιμνάζοντα νερά που έπεσες, νιώθεις να σκουριάζεις και να ξεφτίζεις, μην αφήνεσαι να επιπλέεις άδικα στο βάλτο. Κολύμπα με όλη σου τη δύναμη προς την απέναντι όχθη, εκεί που σε περιμένουν οι γενναίοι και οι αληθινοί. Μην αναρωτιέσαι που είναι, θα τους βρεις. Και μαζί με αυτούς και σένα.
Μην παραιτείσαι. Εδώ είμαστε, δεν υπάρχει τίποτα πιο πέρα.
Και όταν αναπόφευκτα θα έρθει η ώρα να φύγεις, αν καταλάβεις έστω κ ένα από όλα αυτά που θα σου πουν, αν δεις τον εαυτό σου εκεί μέσα, αθάνατος στις μνήμες μας θα μείνεις.
Ανακυκλωμένες σκέψεις
Είπα να κοιμηθώ λίγο. Το ξέρεις πως καμιά φορά ονειρεύομαι τις επιθυμίες μου να με γλυκοφιλούν στα χείλη;
Έξω ακούγεται το απορριμματοφόρο. Ξέρω πως μπορεί να φανεί κουτό, αλλά σκέφτηκα να κατέβω να ρωτήσω αν μπορώ να πετάξω τις ανακυκλωμένες σκέψεις μου. Τι έχω να χάσω;
Το πρωί σηκώθηκα νωρίς. Δεν έχω συνηθίσει, οι καταστάσεις με αναγκάζουν.
Ξέρεις, θέλω χρόνο να ξεζαλιστώ και να βρω την καθημερινή μου διάθεση. Να σκεφτώ αυτά που με κατακεραύνωσαν χθες και που με βαραίνουν σήμερα. Να πω:΄΄δε βαριέσαι;΄΄ και να χαμογελάσω.
Έπειτα έπρεπε να ντυθώ. Άνοιξα την ντουλάπα της ματαιοδοξίας… τόσα ρούχα! Θα μπορούσε να ντυθεί ένας λόχος! Ντύνεται όμως μισός άνθρωπος, που μπορεί να γίνεται περισσότερα κομμάτια ανάλογα με τις περιστάσεις.
Έμενε ένα τέταρτο να ζωγραφίσω την όψη μου μπροστά στον καθρέφτη: ΄΄Εγώ είμαι αυτή;΄΄ τον ρώτησα ΄΄΄Έχεις αργήσει΄΄ μου είπε.
Μετά βγήκα στο δρόμο και σκεφτόμουν τις τελευταίες κατηγορίες τους: ελαφρότητα, άγνοια, ανωριμότητα και αθωότητα…
Σκέφτηκα και τις ευχές που μου έκαναν για να επιλέγω με σωστότερα κριτήρια. Δεν δέχονται τα δικά μου.
Γιατί να δίνω πάντα νόημα στα λεγόμενά μου; Γιατί δεν έχω δικαίωμα στα λάθη;
Γιατί μου ζητούν να ομοιοκαταληκτώ; Άλλωστε, δεν μου το επέτρεψαν. Στο σουρεαλισμό ήταν δοσμένοι και χόρευα στους ρυθμούς που μου χτυπούσαν, αφήνοντας τους να διδαχίζουν πίσω από το τείχος τους.
Βράδιασε κιόλας; Ούτε που το κατάλαβα! Κρατάς ομπρέλα; Βρέχει ενοχές…
Σοβαρά
Βιτρίνα είναι τα γυαλιά της και το ίσιο ανάστημά της.
Αληθινά είναι αυτά που δεν φαίνονται και βρίσκονται μέσα της.
Η αλήθεια της, είναι η πεταλούδα που σε συντροφεύει τώρα στο διάκενο μεταξύ των φύλλων του παραθύρου και νομίζεις πως είναι ψυχή αποβιώσασα. Επιβιώσασα είναι.
Τούτη η ύπαρξη δεν είναι άλλη μία Πασιφίλη της γνωστής Λεωφόρου. Είναι ακόμα μία τυφλή που έχασε το λευκό μπαστούνι της και έπεσε στην αγκαλιά του γνωστού ανυποψίαστου…
Κρυμμένα ως εσκεμμένα
Όμοιέ μου, όλα τα ξέρω, ακόμη και της ψυχής σου τα πιο απόκρυφα άνθη και αγκάθια.
Τα διαβάζω κάθε μέρα στα μάτια σου, που με ζεσταίνουν στου πρωινού την υγρασία, που με γεμίζουν με επιθυμίες το ηλιοβασίλεμα, που μου δίνουν ανέλπιστα όνειρα για τα βράδια.
Όμοιέ μου, όλα τα νιώθω, τα μίση και τα πάθη, την παραίτηση και την πάλη, την στενοχώρια και την ελπίδα, τον φόβο, τον πόνο και την απελπισία σου για τα περασμένα, τα απρόσμενα και τα απαγορευμένα.
Όμοιέ μου, οι σκέψεις σου παρελαύνουν στα μάτια μου σαν να τις απελευθέρωσες από το για καιρό κλειδαμπαρωμένο σου είναι. Και βλέπω τις μισές ντυμένες σαν κόρες άσπιλες και τις υπόλοιπες σαν αμαρτωλές εταίρες, με το λευκό του γιασεμιού και το κόκκινο του μήλου των πρωτοπλάστων.
Κρύβεσαι ωστόσο και εσύ όπως όλοι μας, πίσω από την προσωπίδα του τυχαίου.
Όμως στο άγγιγμα, στο χάσιμο, στην επαναφορά στο εγκόσμιο, φαίνονται τα κρυμμένα ως εσκεμμένα…
Παράπονα πίσω από μία κλειστή πόρτα
Γιατί ψυχή μου λες πως σε ξενίζουν τα χείλη μου; Μην κοιτάς που πότε πότε τα κοκκινίζει το κραγιόν-και δίχως αυτό ματωμένα είναι.
Μην νομίζεις πως δεν κατάλαβα πόσο φλύαρη γίνεται καμία φορά η σιωπή. Μας κατατοπίζει αν την προσέξουμε, περισσότερο από όσο φαντάζεσαι. Να δεις τι μου πε: ¨Κοπέλα μου, τα πάντα προς βρώση του εγωισμού είναι.¨ Μάλλον δίκιο θα έχει…
Τι με νοιάζεσαι τώρα εσύ; Όσο σου μιλούσα, ανέπαφες άφησες τις κουβέντες μου (καθάρια συναισθήματα)
Και ΄συ καλέ μου φίλε, μην μου λες να πάψω να είμαι χαμαιλέοντας, δεν έχω μάθει διαφορετικά. Αυτή η συνεχής αλλαγή και προσαρμοστικότητα είναι που με έσωζαν πάντα.
Και ΄συ μητέρα, μην λυπάσαι που με βλέπεις αποστεωμένη όπως λες στις φωτογραφίες. Σου υπόσχομαι πως κάποια μέρα θα με δεις ροδαλή χωρίς ρουζ. Όσο για τώρα, ¨πολλοί θα με δουν, λίγοι θα με καταλάβουν¨, εσύ μου το έμαθες…
Πολυδιάστατοι
Αυτά που λέτε συμβαίνουν όταν από λόγο τυχαίο ή μη, τα βλέμματα δύο ανθρώπων ενωθούν: τα μάτια τους, θα κινηθούν διερευνητικά για κάποιες στιγμές στα κλάσματα των δευτερολέπτων και αμέσως μετά, κάποιος εκ των δύο θα τα αποτραβήξει από ντροπή ή φόβο. Μετά θα γίνει η αποδοχή του ''βέλους'' και προς το παρόν ή για πάντα, οι δύο άνθρωποι θα χωρίσουν στην επόμενη γωνία.
Στην πρώτη περίπτωση, χωρίς να χαθεί καιρός, ο πιο τολμηρός, περισσότερο ή λιγότερο τυχοδιώκτης, περιμένοντας το οτιδήποτε ή το τίποτα, θα κάνει το πρώτο βήμα. Θα΄ ναι πιο πολύ για να σιγουρευτεί πως η διασταύρωση των οφθαλμών, δεν ήταν τελικά τόσο τυχαία.
Εκεί είναι που θα αρχίσει ένα παιχνίδι αθώο και ένοχο, με καταστάσεις που η ερμηνεία τους φαντάζει τόσο δύσκολη, όσο ένα αίνιγμα.
-¨Έχει πλάκα να ανακαλύπτεις πως είσαι ακόμη τρισδιάστατος¨, θα πει αυτός
-¨Ο στόχος είναι να είμαστε όχι τρισδιάστατοι, αλλά πολυδιάστατοι. Αυτό θα μας θέσει περίοπτους στο χώρο, τουλάχιστον σε όσους αφήνουν αφύλαχτα τα σύνορα των αισθήσεων¨, θα του απαντήσει εκείνη.
Και η συνέχεια άνευ σεναρίου.
Ευγενείς αυταπάτες
Τα πιο λειψά μου όνειρα έριξα το λιόγερμα στον Καιάδα της παραδοχής της ήττας μου.
Δεν ήταν μόνο που ένιωσα ότι δεν κατάφερα τα όσα επιθυμούσα, ήταν και εκείνο το γαλάζιο του ουρανού που εναρμονίστηκε με τα μάτια σου και μου έκοψε τα πόδια.
Πολλά άκουσα τα λίγα χρόνια που ζω. Τα πιο πολλά άχρηστα και απατηλά, που μου γέννησαν ευσεβείς πόθους ή μάλλον ευγενείς αυταπάτες.
Τα γεγονότα όμως αποδεικνύουν λανθασμένες αντιλήψεις και υποδεικνύουν να διαλέξω καλορυθμισμένες πυξίδες για διαφορετικούς προσανατολισμούς.
Βαρέθηκα φίλτατε. Γέμισε λαμόγια η αγορά- που θα έλεγε και ο συχωρεμένος ο Γιάννης. Όσο περισσότερα δίνεις, τόσο λιγότερο σε υπολογίζουν.
Και σαν να μου φαίνεται νωρίς, ναι νωρίς και όχι αργά για να αλλάξω. Αδυνατώ παιδιόθεν να κινώ τα νήματα ή αν θες δεν αντέχω να με κινούν εκείνα. Επιθυμώ μία ζωή με πάθη έντιμα, εκείνα τα πάθη που δεν ντρέπεσαι να τα έχεις. Αν μου επιτρέπεις, αυτά θα δημιουργήσουν κάτι στέρεο για να βαδίζεις πάνω του χωρίς ενοχές.
Μην με ασπάζεσαι από ευγένεια. Δεν είμαι καμία αγία να με προσκυνάς. Μην κόβεις λουλούδια από το δρόμο, γιατί μαραίνονται στην τσάντα μου και θλίβομαι. Και αυτή η τσάντα . . . γεμάτη αποδείξεις! Είναι στην ιδιοσυγκρασία μου να προσπαθώ να αποδεικνύω μόνιμα τα πάντα.
Αύριο, στην τελευταία μας συνάντηση, δεν θα προσπαθήσω να αποδείξω τίποτα. Θα ντυθώ όπως τότε, στα δεκάξι και θα νιώθω ο εαυτός μου μέσα στο τζιν και στο μακό προσαρμοσμένα στο σουλούπι μου.
Άλλωστε, δεν άλλαξα από τότε- τουλάχιστον εξωτερικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου